6 september 2023
In Jotunheimen (Noorwegen) liepen we dagenlang op plekken waar het pad slechts een suggestie was. Doordat het aantal wandelaars op veel plekken erg dicht tegen de nul ligt, krijgen organismen de kans om de meest prachtige ecosysteempjes te vormen.
Hectare na hectare gevuld met mossen, korstmossen, schimmels, planten en insecten in de meest waanzinnige kleuren, vormen en combinaties. Voor elke foto die je maakt, maak je er duizenden niet. Voor elke vierkante centimeter die je ziet, zie je vierkante kilometers niet.
De paden in Nederland kun je vaak met je ogen dicht lopen, maar hier heb je al je aandacht nodig om niet te vallen of een misstap te maken. Onze stokken hebben meerdere malen een akelige val voorkomen. Je moet wel je ogen naar beneden gericht houden als je loopt. Als je de omgeving wilt bekijken, moet je stoppen. Maar naar beneden kijken was geen straf. Integendeel. Je struikelt over de schoonheid.
Eigenlijk gaat wandelen nog steeds te snel om alles goed in je op te kunnen nemen. Juist als je stopt en een tijdje op dezelfde plek bent, ga je de processen zien. De dynamiek, de continue verandering van het licht, het stromende water.
Het zijn momenten waarop je tot leven komt. Momenten waarop je weet dat de enige plek waarin je echt thuis kunt zijn, de wildernis is. Alleen daar kunnen we onszelf zijn.
We hebben de complexiteit van gezonde gemeenschappen nodig om ons op ons gemak te kunnen voelen. De complexiteit van ecosystemen zegt tegen ons: je bent goed zoals je bent. Elke stap weer: je bent goed zoals je bent. Je bent goed zoals je bent ...
Facebook