4 september 2023
Tussen 13 en 27 juli waren we (mijn vrouw Caroline, broer Daniël en zoon Timo) in de contreien van Nationaal Park Jotunheimen, ruim 250 kilometer ten noordwesten van Oslo.
Je ziet wel eens foto's waarvan je denkt: wow, wat een prachtig landschap! Daar wil ik ook wel eens heen. Bij nader onderzoek blijkt de foto vanaf de parkeerplaats gemaakt en is het niet meer dan een uitzicht. Alleen de laatste drie van deze serie zijn in de buurt van een weg gemaakt. Voor de rest waren we ondergedompeld in wildernis. Bijna twee weken geen auto's, vliegtuigen, brommers, scooters, blaffende honden, cirkelzagen, bladblazers, vuurwerk, luid pratende mensen en al die andere geluiden die de soundtrack van ons leven vormen. Twee weken stilte, stromend water, tikkende regen en wind.
Hoewel een berglandschap zonder bomen statisch lijkt, is zij bijzonder dynamisch. Feitelijk veranderde ze van moment tot moment. Ze veranderde mee met het weer.
Soms konden we zien waar het pad was, maar al te vaak verloren we het omdat het alleen te herkennen was aan een rode T. Op momenten dat het pad verdwijnt, voelden we extra diep verbonden. We waren één met onze omgeving. We waren geen toeschouwer meer. Overal was schoonheid.
Ik schrijf dit in onze stadstuin. Overal om mij heen wordt met geweld alles wat vrij wil zijn verwijderd. Weggeschraapt. Gesnoeid. Ingeperkt. Gemaaid. Uitgetrokken. Gebonden. Opgehokt. Het contrast met waar ik over schrijf is zo ongelofelijk groot, dat de tranen in mijn ogen staan. We staan zo ver af van wat schoonheid is.
Schoonheid is niet netjes. Schoonheid is wildheid, vrijheid. Schoonheid is daar waar alles mag stromen. Er zit schoonheid in je eigen weg gaan. Er is schoonheid in loslaten. Er is schoonheid in liefde. Er zit schoonheid in diversiteit.
Er zit schoonheid in onze tranen.
Facebook