1 maart 2023
Leestijd: ongeveer twee minuten
Het leven lijkt een kwetsbare draad te zijn, gespannen tussen geboorte en dood.
Toch is het een web, geweven met alle geleefde levens – van klein tot groot.
Leven en dood zijn onafscheidelijk, ze bijten elkaar continu in de staart.
Het web is sterker dan de individuele draad, en maakt het leven het leven waard.
Het leidt ons soms naar waar we hoopten nooit te komen, naar een plek zonder hoop,
maar het leert ons telkens weer een waardevolle les – en nergens is die les te koop.
Ergens verlangen we naar een smal paadje, dat ons leidt naar een plek van dromen.
Toch bouwen we een snelweg, om sneller van de wieg naar het graf te komen.
We plaatsen het plezier aan het einde van ons leven, als ons lichaam eigenlijk niet meer wil.
Als onze geest verdwaalt in de mist van de tijd, dan pas staat het leven voor ons stil.
Wat als we andere keuzes zouden maken, als we zouden leven vóór de dood ons vindt?
Als we zouden blijven spelen om te leren en leven om te spelen, als een volwassen kind?
We denken de dood te kunnen ontvluchten door te rennen, met steeds weer grotere schreden,
maar alleen in het hier en nu is het leven te vinden, niet in de toekomst, noch het verleden.
Door harder te lopen, te rijden of te vliegen, treden we de dood alleen maar sneller tegemoet.
Als we zouden vertragen, zou het leven zin krijgen – en voelt het voor ons allen even goed.
Door ons in onszelf te keren, zien we het web van het leven weer voor wat het waarlijk is.
Het is een web van onderlinge afhankelijkheid, waarin in ieder wezen belangrijk is.
Een web met een onvoorstelbare veerkracht, maar het heeft een kwetsbare schaduwkant:
als mensen zich afgescheiden voelen, valt het als droog zand door een opengehouden hand.
Het web ontrafelt zich, en maar één ding kan het weer herstellen: noem het liefde, of noem het God,
noem het verbinding of wat je ook maar wilt, maar weet dat het innig verbonden is met ons aller lot.
Iedereen heeft het nodig, niemand kan het leven aan zonder dat simpele, maar cruciale inzicht:
dat iedereen onlosmakelijk is verbonden met het web van het leven – iedereen is het licht.
En als de dood ons dan uiteindelijk vindt, zullen we haar omarmen als een oude vriendin.
Alles wat we deden, zeiden en dachten is in het web geweven: jij was, net als ik, de spin.
Een golf is de oceaan, zoals de oceaan de golf is – zij eindigt precies zoals zij haar korte bestaan begon.
Diep in ons hart weten we dat we niet sterven zullen, we keren alleen maar terug naar de bron.
Facebook
LinkedIn