David Suzuki, zijn vrouw Tara Cullis e.a.Vertaald in februari 2014
Originele titel:
Declaration of InterdependenceLeestijd: ongeveer twee minuten
Dit weten we
Wij zijn de Aarde, door de planten en de dieren die ons voeden.
Wij zijn de regens en de oceanen die door onze aderen vloeien.
Wij zijn de adem van de bossen op het land en de planten in de zee.
Wij zijn menselijke dieren, verwant aan al het andere leven, als afstammelingen van de eerstgeboren cel.
We delen met deze familie een gezamenlijke geschiedenis, geschreven in onze genen.
We delen hetzelfde heden, dat gevuld is met onzekerheid.
En we delen dezelfde toekomst, die zich nog moet ontvouwen.
Wij mensen zijn maar één van de dertig miljoen soorten die het dunne laagje leven om de wereld weven.
De stabiliteit van de gemeenschappen van levende organismen hangt af van deze diversiteit.
Doordat we verbonden zijn in dat web, zijn we onderling afhankelijk - de fundamentele elementen van het leven gebruiken we, zuiveren we, delen we en vullen we weer aan.
Ons thuis, planeet Aarde, is eindig; al het leven deelt haar hulpbronnen en de energie van de zon en daarom zijn er grenzen aan groei.
Voor het eerst hebben wij die grenzen bereikt.
Als we de lucht, het water, de bodem en de diversiteit van het leven in gevaar brengen, dan stelen we van de eindeloze toekomst om het vluchtige heden te dienen.
Dit geloven we
Mensen zijn zo talrijk geworden en onze hulpmiddelen zo krachtig dat we andere organismen hebben uitgeroeid, grote rivieren hebben ingedamd, eeuwenoude bossen hebben neergehaald, de bodem, de regen en de lucht hebben vergiftigd en gaten in de lucht hebben geslagen.
Onze wetenschap heeft ons zowel pijn als vreugde gebracht; ons comfort veroorzaakt het lijden van miljoenen anderen.
We zijn aan het leren van onze fouten, we rouwen om onze verdwenen verwanten en nu bouwen we een nieuwe samenleving, één van hoop.
We respecteren en bepleiten de onmisbaarheid van schone lucht, wateren en bodems.
We zien in dat economische activiteiten die ten goede komen aan een minderheid en tegelijkertijd de erfenis van vele anderen verkleinen onrechtvaardig zijn.
En aangezien aantasting van het milieu het biologische kapitaal voor altijd aantast moeten de volledige ecologische en sociale kosten in alle ontwikkelingen worden meegerekend.
Wij zijn maar één kortdurende generatie in de lange mars van de tijd; het is niet aan ons om de toekomst weg te vagen.
Dus waar onze kennis beperkt is zullen wij denken aan allen die na ons komen en voorzichtigheid betrachten.
Dit nemen we ons voor
Dit alles, wat wij weten en geloven, moet nu de basis gaan vormen van de manier waarop wij leven.
Op dit keerpunt in onze relatie met de Aarde werken we aan een evolutie: van dominantie naar partnerschap; van versnippering naar verbinding; van onzekerheid naar onderlinge afhankelijkheid.
Geschreven in 1992 ter gelegenheid van de UN Earth Summit in Rio de Janeiro, dezelfde waar hun dochter Severn Cullis-Suzuki haar beroemde toespraak hield.
Deze tekst heeft als basis gediend voor de Het Handvest van de Aarde (Earth Charter).
Met dank aan Desiree Driesenaar voor de hulp bij het vertalen.