5 oktober 2023
Er is een kleine 1400 miljoen kubieke kilometer water, maar dat is bijna allemaal zout water. Slechts 0,75% van het totaal is voor ons drinkbaar: ongeveer 10,6 miljoen kubieke kilometer. Dat lijkt veel, maar als je er een ronde druppel van maakt, heeft die een diameter van slechts 272 kilometer. Dat bolletje past tussen Groningen en Maastricht. Ongeveer 99,5% van dat zoetwater is bovendien (nog) bevroren of zit ondergronds waar we er niet bij kunnen. Het water dat wel beschikbaar is, zoals uit meren en rivieren, past in een bolletje dat een diameter van nog geen 47 kilometer heeft. Al het water dat voor acht miljard mensen beschikbaar is ter wereld, past in een bolletje met een diameter die kleiner is dan de afstand tussen Groningen en Emmen! En dan moeten miljarden andere organismen daar ook nog in, van en op leven …
Het leek er haast op dat al dat water in Jotunheimen stroomde. We hoefden alleen op de hoger gelegen gebieden meer dan een liter water bij ons te hebben. Het water stroomde bijna overal. Vaak was het pad een beekje. Met kubieke meters tegelijk stortte het de diepte in. Zonder het eerst te hoeven zuiveren, kon je het zo drinken. Zelfs uit de ogenschijnlijk stilstaande meren. De enige uitzondering was de omgeving van Gjendebu, want daar werden koeien gehouden. Ogenschijnlijk extensief, maar stiekem was er wel sprake van vervuiling. Niet te vergelijken met Nederland, maar toch even opletten.
Door uit het landschap te drinken, werden we er letterlijk onderdeel van. We waren niet langer alleen maar toeschouwers. Dat gevoel zou nog sterker zijn als we ook konden eten van de planten, maar daarvoor staat er te weinig. Bovendien ontbreekt de plantenkennis: Jotunheimen heeft een flora die wij niet kennen.
Voor mij komt een landschap tot leven als er water doorheen stroomt. Zelf kom ik tot leven als ik dat water vol vertrouwen kan opdrinken.
Facebook