Ruimte voor rouw

21 november 2020

Leestijd: ongeveer twee minuten

Berglandschap met stromend water

Ik rouw om het feit dat ik de Melkweg, waar ik als tiener zoveel uren naar heb liggen staren, nooit meer zie. Ik rouw om het feit dat ik niet meer kan drinken uit een beek. Ik rouw om de stervende bossen. Ik rouw erom dat ik de stilte niet meer kan ervaren, dat ik geen frisse lucht kan inademen. Ik rouw om de vervuilde en uitgewoonde bodems. Ik rouw om de verdwenen diersoorten en om de miljarden dieren in kooien. Ik rouw om de kinderen die niet meer mogen spelen, maar dingen moeten leren waar ze straks niets aan hebben. Ik rouw om de verdwenen vitaliteit. Ik rouw om de mensen die uit verbinding leven met zichzelf, andere mensen en de rest van de levende planeet.

Iedereen rouwt om iets wat verloren is gegaan. Het is een teken van liefde als je ergens om rouwt. Helaas is er geen ruimte om te rouwen in onze cultuur, alles moet weggestopt of onderdrukt worden. Niet alles wat verloren is gegaan kunnen we terugbrengen, maar als we ergens om rouwen, zijn we het aan onszelf verplicht om er alles aan te doen om het terug te krijgen.

Er zijn maar weinig dingen die we echt alleen kunnen. Thich Nhat Hanh zegt dat de nieuwe Boeddha geen individu zal zijn, maar een sangha: een groep mensen die samen oefent door te doen. Hier zit een diepe waarheid in. Alles in de natuur leeft in complexe gemeenschappen, zelfs de soorten die wij solitair noemen. Wij kunnen niet leven zonder de soorten die voedingsstoffen voor ons verzamelen, energie vastleggen en zuurstof produceren. In menselijke gemeenschappen is het niet anders. We kunnen niet zonder mensen die ons onvoorwaardelijk helpen. We kunnen niet gelukkig zijn en ons ontwikkelen zonder andere mensen die onze ideeën aandachtig beluisteren en verdiepende vragen stellen.

Maar belangrijker nog: zo leren we wat echt is, wat belangrijk is. Wat er toe doet in het leven. We gaan zien wat er nodig is om de dingen die we missen, zoveel mogelijk terug te brengen. De bossen maken we weer vitaal, de bodem, het water, mensen, dieren, de lucht, … alles waar we nu om rouwen, geven we onze levensenergie. Niet uit angst voor wat de gevolgen zullen zijn als we dat niet doen, maar uit liefde voor wat we kwijt zijn geraakt. Niet door er meer controle over uit te gaan oefenen, maar juist door de controle los te laten. We gaan ruimte geven aan complexiteit door hekken, kooien en andere fysieke en mentale barrières weg te halen. Door mensen te laten zijn wie ze ten diepste zijn en relaties te herstellen; door planten, dieren en mensen hun wildheid terug te geven. Alleen dan ontstaat er zelforganisatie en kan de planeet zichzelf helen.

We moeten onze rouw niet wegstoppen, we moeten daar de ruimte aan geven en samen rouwen. Dan ontstaat er vanuit liefde een mooiere wereld.

Deze blog elders op internet

Fb Facebook | Website A New And Ancient Story | We mourn and repair what has been lost; Sangha!

Lees verder
Vorige blog:
Ontkiemend zaad