Ik zie de wereld als een complex web van onderlinge afhankelijkheid. Alles heeft een intrinsieke waarde. Bacteriën, virussen, schimmels, algen, planten, bomen, reptielen, amfibieën, vogels, insecten, weekdieren, vissen en zoogdieren: ze zijn allemaal belangrijk om dat complexe web in stand te houden.
Deze organismen zijn echter op zichzelf niet in staat te overleven of hun werk te doen: het gaat om de relaties die deze organismen met elkaar aangaan. Hoe diverser de organismen en hoe diverser de relaties die ze met elkaar aangaan, hoe veerkrachtiger een systeem is. Hoe veerkrachtiger het leven op Aarde is.
Dit geldt voor een ecosysteem of de biosfeer in zijn geheel, maar onverminderd ook voor menselijke gemeenschappen: diversiteit in mensen en hun relaties bepalen de veerkracht van de gemeenschap in zijn geheel.
Onze huidige economie is heel goed in het vernietigen van relaties, zowel ecologische als menselijke. Ik geloof in een economie van verbinding waarin we onvoorwaardelijk geven en ontvangen. Een economie die ten goede komt aan al het leven. Zo’n samenleving werkt alleen als iedereen volkomen vrij is om zijn of haar hart te volgen. Vrijheid is de enige manier waarop zelforganisatie plaats kan vinden.
Ook geloof ik dat het beter is als de mensheid niet uitsterft. Niet de hele mensheid is het probleem, alleen de mensen die tot onze landbouwcultuur behoren. Nog maar 6% van alle mensen behoort tot een andere cultuur, tot wat we inheemse volkeren noemen. Deze hebben echter wel 80% van alle biodiversiteit op ‘hun’ grondgebied. Het is noodzakelijk dat we ook zo regeneratief worden, maar dat is geen straf. Het is thuiskomen.
Stel je eens voor dat wij mensen niet het probleem zijn, maar de oplossing? Stel je voor dat wij, net als alle andere organismen, onmisbaar zijn om de biosfeer in volle glorie te herstellen? Wat een mooie taak ligt ons dan te wachten! In verbinding met alles en iedereen leven en de wereld elke dag een stukje mooier zien worden. Wie wil dat nou niet?