23 juni 2021
Tijdens een wandelingetje langs de IJssel zag ik tientallen flessen en bierblikjes liggen. Samen met zoonlief liep ik met armen vol naar de prullenbakken.
Onderweg werden we aangesproken door een mevrouw die donders goed wist wat er allemaal misgaat in de wereld, maar alleen maar heel kwaad kon zijn op andere mensen. Ook op de jongeren die de rotzooi hebben achtergelaten.
Ik merkte bij mezelf dat ik helemaal niet boos was op de jongeren, maar dat ik met ze meevoelde. Om zo'n ongelofelijke bende te maken van de enige bewoonbare planeet die we kennen, moet je ongelofelijk somber zijn over de toekomst ervan. Zo somber, dat je alleen nog maar kunt feesten en niet eens meer de moeite neemt om het op te ruimen.
We kunnen heel erg boos op ze worden, maar wat als hun gedrag alleen maar een symptoom is van het feit dat ze zich volkomen verloren voelen?
Pas als we ze toekomstperspectief geven, gaan ze over de lange termijn nadenken. Pas als we ze de mogelijkheden bieden om bij te dragen aan een mooiere wereld, zullen ze zich ermee verbonden voelen.
We kunnen de jeugd niets kwalijk nemen, niet zonder ook naar ons eigen gedrag te kijken. Laten we ze de liefde geven die ze verdienen. Laten we samen met hen aan die mooiere wereld gaan bouwen. Aan hun toekomst. Aan hun leven. Ze verdienen het.
Facebook