23 april 2021
Ik schrijf wel eens over liefde. Ik schrijf wel eens over de illusie van afgescheidenheid. Eigenlijk bedoel ik daarmee hetzelfde: een diep gevoel dat alles met elkaar verbonden is.
Ik vertel vaak over fotosynthese, het met de energie van de zon samenvoegen van koolstofdioxide en water, en hoe dat zich verhoudt tot onze stofwisseling: wij eten planten en voegen de koolstof die ze bevatten samen met zuurstof, het afvalproduct van fotosynthese, en ademen weer koolstofdioxide uit. Deze twee systemen vullen elkaar perfect aan.
Ik vertel ook vaak over korstmossen: dat dat eigenlijk kleine zelfvoorzienende ecosysteempjes zijn, bestaande uit schimmels, algen en bacteriën. Wij noemen deze vorm van samenleven een mutualistische symbiose: ze kunnen niet zonder elkaar leven.
Laatst was ik iets aan het schrijven en toen drong het ineens tot me door dat het eigenlijk heel raar is om over een symbiose te praten als organismen vlak bij elkaar leven, maar niet als ze allebei ergens anders leven. Want is het niet zo dat wij in symbiose leven met planten, bomen, algen en cyanobacteriën? Ze leven misschien niet in of op ons lichaam, maar we kunnen niet zonder ze. Waarschijnlijk kunnen ze wel zonder ons, maar is het niet in ons eigen belang om goed te zorgen voor onze symbionten?
Facebook