26 oktober 2020
Op 20 oktober 2020 deelde ik een post op Facebook. Vertaald komt de uitspraak van Glennon Doyle hier op neer:
"Als we kinderen een smartphone overhandigen, maak ik mij vooral zorgen over het feit dat we ze de kans ontnemen om zich te vervelen.
Als gevolg daarvan laten we een generatie schrijvers opgroeien die nooit zal beginnen met schrijven, kunstenaars die nooit gaan droedelen, chef-koks die geen rommeltje maken van de keuken, atleten die nooit een balletje tegen de muur zullen trappen, muzikanten die nooit een gitaar op zullen pakken en gaan pingelen."
Toen ik de reacties op de originele post las, heb ik hem weer verwijderd. Zoveel negativiteit! Let wel: die reacties sloegen niet op de post, maar op wat de mensen dachten dat ze lazen; het was hun eigen invulling.
Reacties als: "Gaan we weer, technologie bashen op Facebook, vast met een smartphone geplaatst", of "Mijn kinderen gebruiken hun smartphone om recepten op te zoeken".
Maar het enige wat er staat is dat iemand zich zorgen maakt over het feit dat kinderen zich niet meer vervelen. Dat vervelen belangrijk is voor je ontwikkeling, om je talenten te ontdekken, om even een moment leegte te hebben in je leven waar wat nieuws uit kan ontstaan.
Ik verlang naar een wereld waarin kinderen zich weer kunnen vervelen. Maar ook naar een wereld waarin volwassenen luisteren naar wat iemand wil zeggen zonder daar een eigen invulling aan te geven.
In de Talmoed wordt deze uitspraak van Rabbi Shemuel ben Nachmani aangehaald: "We zien dingen niet zoals ze zijn, maar zoals wij zijn". In het internettijdperk is deze nog steeds actueel.
Facebook