Vertaald in november 2011
Originele titel:
How To Stop Global Warming and Hunger At the Same TimeLeestijd: ongeveer twee minuten
Timothy J. LaSalle is algemeen directeur van het Rodale Institute, een 60 jaar oude non-profit organisatie die onderzoek doet naar duurzame landbouw en boeren en consumenten onderwijst over het voedsel dat we eten. Hij gastblogt op TreeHugger.
Er is geen twijfel over mogelijk dat een samenloop van omstandigheden (uiteenlopend van stijgende olieprijzen tot de groeiende impact van klimaatverandering) een stille tsunami van wereldwijde honger veroorzaakt. Ook is er geen twijfel over dat de meest kwetsbare mensen voornamelijk in Afrika wonen waar honger zich sneller verspreidt dan voedselhulp. Het antwoord voor dit probleem is de nieuwe "post-moderne groene revolutie", niet de eerdere "groene revolutie"-benadering waarbij opbrengsten kunstmatig verhoogd worden door genetisch gemanipuleerde zaden en door op olie gebaseerde kunstmest te importeren. Dr. Norman Borlaug, Nobelprijswinnaar en de vader van de groene revolutie, is gelauwerd omdat hij tientallen miljoenen mensen over de hele wereld gered zou hebben van de hongerdood door zijn agrarisch onderzoek waarmee meer mensen gevoed werden met minder land. En zijn methoden hebben inderdaad vele levens in Zuid Amerika en Azië gered.
Maar de koolstof-arme en ecologisch beschadigde wereld van vandaag is heel anders dan de wereld van na de tweede wereldoorlog waar in vredestijd nieuwe doeleinden gevonden werden voor de in de oorlog gebruikte chemicaliën. Tegenwoordig weten we meer, en we moeten de groeiende wereldbevolking voeden op een manier waarbij we de lucht die we ademen, het water dat we drinken en de bodem die ons voedt niet aantasten.
Alhoewel veel monden zijn gevoed door vernieuwingen in de moderne agricultuur die opbrengsten verhoogt met kunstmest en giftige chemische pesticiden, is er ook aan veel mensen schade berokkend. In een recent rapport zegt de Wereldbank dat overmatig gebruik van chemische pesticiden in ontwikkelingslanden een bijdrage levert aan kostbare gezondheidsproblemen en betwijfelt of de risico's en de voordelen wel tegen elkaar opwegen. Buitensporig gebruik van stikstof-kunstmest heeft bovendien een significante negatieve invloed op klimaatverandering door het uitstoten van niet-CO2 broeikasgassen. Het gebruik van kunstmest heeft de afgelopen 50 jaar voor een enorme hoeveelheid broeikasgassen gezorgd door de productie en het transport ervan en de constante uitstoot ervan in de atmosfeer vanuit agrarische gebieden. Bovendien heeft het uitspoelen van chemische stoffen onze waterwegen vervuild.
Maar er is een betere manier. Rodale Institute heeft aangetoond (uitleg in een PDF bestand) dat biologische landbouwmethoden bijna 8 ton CO2 per hectare kunnen opslaan (7.000 pounds/acre = 3,18 ton/acre = 7,85 ton/ha). Als alle 176 miljoen ha gecultiveerde grond in Amerika omgezet zou worden naar biologische landbouwmethoden, dan komt dat overeen met 217 miljoen auto's van de weg halen, oftewel één auto per 0,8 ha.
Onze studies, de langstlopende simultaanstudie tussen reguliere en biologische agricultuur in de VS, tonen ook aan dat de biologische aanpak de opbrengst niet vermindert - sterker nog, in droge jaren verhoogt het de opbrengst zelfs omdat de grond door het hogere koolstofgehalte meer water vast kan houden. In natte jaren zuigt de extra organische stof water weg van de wortels, waardoor erosie beperkt wordt en de planten op hun plaats blijven.
Biologische, herstellende agricultuur is per plek verschillend en kan betaalbaar aan de locatie aangepast worden. En het belangrijkste: het helpt mensen zichzelf te voeden door gebruik te maken van de materialen die ze al hebben, zonder ze te binden aan een steeds duurder wordende afhankelijkheid van chemische middelen en dure zaden die gekweekt zijn om alleen te werken met synthetische herbiciden en pesticiden. Dat gijzelt boeren in een systeem van gepatenteerde variëteiten die steeds duurder worden - wat alle boeren schaadt, maar vooral die in ontwikkelingslanden waar plotselinge prijsstijgingen het verschil kunnen betekenen tussen overleven en de hongerdood.
Het veranderen van de manier waarop we agricultuur bedrijven zou wel eens de grootste actie kunnen zijn die de wereld kan nemen om klimaatverandering aan te pakken - en om de kwetsbaarste mensen te helpen en de cyclus van hulpafhankelijkheid en honger te doorbreken. En bovenal kan het uitgevoerd worden zonder nieuwe technologie of dure investeringen.